W ostatnich dniach polskie media żyją kilkoma aferami: odmową przeprowadzenia aborcji przez prof. Bogdana Chazana, niejasnościami w kwestii majątku byłej pary prezydenckiej Aleksandra i Jolanty Kwaśniewskich oraz podsłuchami rozmów pomiędzy ministrem spraw wewnętrznych Bartłomiejem Sienkiewiczem, prezesem NBP, byłym premierem Markiem Belką oraz byłym ministrem transportu Sławomirem Nowakiem. Życie skandalami już spowszedniało, dla przeciętnego Kowalskiego, Smitha, Changa czy Iwanowa atrakcją jest oglądanie osób z pierwszych stron gazet, które kompromitują się jednokrotnie, bądź na zawołanie. Kilka takowych odbywało się już z postacią premiera Donalda Tuska albo jego bliskich współpracowników.
Donald Tusk to jak na razie najdłużej urzędujący premier w historii III RP.Nie dorównały mu tuzy i weterani polskiej polityki, zarówno były ćzłonek Politbiura KC PZPR Leszek Miller, jak i późniejsza wieloletnia ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej Hanna Suchocka. Człowiek o wielu twarzach, dla postkomunistów watykański pachołek, dla głęboko wierzących katolików adwokat diabła. Mieniąc się liberałem, nie ruszył porządku światopoglądowego, mimo znaczących podchodów do tego, nie złagodził ordynacji podatkowej, mimo szumnych zapowiedzi wprowadzenia liniowego PITu, a wręcz przyczynił się do podniesienia VATu, akcyzy, nie wspominając o innych taksach. Na dodatek pierwszym efektem wyszukiwania w Google słowa "kłamca" jest nie kto inny, jak... Donald Tusk. Czym spowodowany jest fenomen tak długiego trzymania się stołka przez Tuska?
Nim został on premierem, dochodził do swojej pozycji w III RP stopniowo: wpierw współtworzył Kongres Liberalno-Demokratyczny, następnie na jedną kadencję parlamentu wycofał się w cień (ze względu na nieprzekroczenie progu wyborczego przez jego partię), by zostać wicemarszałkiem Senatu, wicemarszałkiem Sejmu, liderem opozycji aż został premierem, którym jest już od siedmiu lat. Kierował KLD aż do chwili połączenia KLD z Unią Demokratyczną w Unię Wolności, w której odgrywał znaczącą rolę aż do przegranej rywalizacji o stanowisko przewodniczącego UW z prof. Bronisławem Geremkiem w 2001 roku. Wtedy to opuścił tę partię.Następnie założył (jako były członek UW) wraz z Andrzejem Olechowskim (kandydatem w wyborach prezydenckich w 2000 roku) oraz Maciejem Płażyńskim (byłym członkiem AWS, ówczesnym marszałkiem Sejmu Platformę Obywatelską, wpierw jako komitet wyborczy, później partię, którą obserwujemy na polskiej scenie politycznej aż do teraz. Partia miała odznaczać się profilem konserwatywno-liberalnym i dużą swobodą w wyrażaniu poglądów. Najlepszym tego przykładem jest porównanie Macieja Płażyńskiego, dawnego członka Solidarności oraz AWS z Andrzejem Olechowskim, biznesmenem, który przy Okrągłym Stole zasiadał po stronie... partyjno-rządowej. I tak w istocie było, gdy partia miała jedynie znaczenie opozycyjne, aż do wyborów prezydenckich w 2005 roku.Przed nimi przebąkiwało się wręcz o wielkiej koalicji PO-PIS. Po nich nastąpiła ogromna polaryzacja tych partii, a każdy propagator tego rozwiązania został przez Tuska zmarginalizowany.
Rządy PO są wyjątkowe pod pewnym względem, mianowicie każdą aferę premier bagatelizuje, bądź gra na zwłokę by tę aferę zastąpiła inna, już nie z jego udziałem. Kolejnym sposobem na utrzymanie władzy jest straszenie prawicą, czy to PiSem, czy obecnie KNP. W każdej aferze wyznaczał on kozła ofiarnego, który musiał za nią odpowiedzieć, przy aferze hazardowej byli to Zbigniew Chlebowski, Mirosław Drzewiecki oraz Grzegorz Schetyna (temu przynajmniej zezwolił pozostać w PO, jednakże na marginesie), przy aferze rolnej tyczącej się raczej PSL kozłem ofiarnym stał się Marek Sawicki, rezygnując ze stanowiska ministra rolnictwa. Jego następcą został Stanisław Kalemba, który to po odejściu został zastąpiony przez... Marka Sawickiego. Natomiast jedyną jak na razie ofiarą afery podsłuchowej jest Sławomir Nowak, który kierował Ministerstwem Transportu, a zgubił go markowy zegarek oraz pociąg do luksusu.
Od dłuższego czasu obserwujemy jednak trend słabości Platformy. Przez kilka lat, począwszy od 2007 roku, kiedy to PO wygrała wybory parlamentarne, wygrywała ona wszystkie kolejne wybory. Jednakże od około roku straciła ona swoją niepodważalną palmę pierwszeństwa w sondażach. Ktoś powie: sondaże są nieadekwatne, najczęściej przeprowadzane są na grupie około 1000 respondentów. Tak, ale pomagają ludziom niezdecydowanym i niezorientowanym w polityce w wyborze odpowiedniej dla siebie partii. Od czasów spadku w sondażach odbyły się jak na razie jedne wybory do Parlamentu Europejskiego. PO zdołała je wygrać, jednak z rekordowo małą przewagą nad PiSem, rzędu półtora promila poparcia, co przekłada się na zaledwie 25 tysięcy głosów w skali kraju. To także pierwsze wybory, w których próg wyborczy przekroczył Kongres Nowej Prawicy, zdobywając 4 z 51 możliwych do zdobycia przez polskie komitety mandatów, a partia odznacza się pogardą dla obecnych struktur państwa oraz poczynań polityków, chcąc wprowadzić nowe porządki. Zważywszy na niską frekwencję w porównaniu z innymi wyborami w Polsce, ta malutka przewaga może zostać zniwelowana, a wtedy to będziemy świadkami chocholego tańca oraz głosów, że wygrana PiSu to powrót do stalinowskich metod.
Premierowi Tuskowi długo uchodziły płazem rozmaite afery, jednak teraz jest on w wyraźnych tarapatach i żadne zaginanie rzeczywistości, że "zorganizowana grupa przestępcza" chce podkopać państwo polskie tego nie zmieni. Wyborco! Kropla drąży skałę, nie myśl, że Twój jeden głos nic nie znaczy! Jeśli nie chcesz, by państwo polskie wyglądało jak wygląda, idź na następne wybory i odsuń świnie od koryta!
